Guma do żucia.

Bo te dni, proszę ciebie, ciągną się jak guma do żucia. Niby się rozsmakowałeś, ale zawsze można z niej wycisnąć więcej, zanim minie północ i ucichną burze. Kolejne niewyplute, przeżute dni, rosną w ustach w gulę, która kiedyś będzie ciężka do przełknięcia. Zimno. Pada. Cholera.

Ale z drugiej strony te dni ciągnące się jak guma, jaka to miła odmiana przed październikiem, przed studiami, przedtem. Przed czasem, kiedy dni będziemy szatkować planami, układać w misterne puzzle tak, żeby wszystko do siebie pasowało. Albo nawet więcej, żeby zostało to wolne miejsce przed zaśnięciem, kiedy w końcu można spokojnie pomyśleć. O sobie?

Tak więc jestem. Żuję gumę i uśmiecham się do słońca. Potem przekornie nawijam ją na palce, urywam, i żuję od nowa, i jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz. A potem się dziwić, że szczęka pyka.
Pije miętę z jabłkiem i błądzę w chmurach. Ktoś pociągnie mnie w końcu za nogę na ziemię.
Może nie?

Będę śpiewać i jeździć konno. I grać na kontrabasie. Albo chociaż na nerwach. I będę pisać. I będzie mi zwisać. Będę miała tapetę w irysy i nauczę się smażyć zielone pomidory. I jeszcze, że usiądę nad morzem i będę słuchać tych fal do upadłego.

O każdej porze bzdurę ścierp,
Choć protest w piersi wzbiera.
Zgłupieje nawet mądry człek,
Gdy się z głupcami spiera.
J. W. Goethe, Księga przysłów

Ja to wiem.

Remont.

Cała jestem stworzona ze swoich lęków.
To śmieszne, że w euforycznym nastroju, w jakim teraz jestem, w wakacyjnej beztrosce mijających leniwie słonecznych dni, w przedwyjazdowej gorączce nadal mam w głowie miejsce na te zimne, obezwładniające macki.
Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej byłam tak uwielbiana jak jestem teraz. Nie wiem, czy kiedykolwiek mogłam się czuć tak bezpiecznie, a jednocześnie tak szalenie. A jednak boję się; bo znam siebie i wiem, jak dużo złego mogę zrobić, ja przykre rzeczy powiedzieć i jak bardzo skrzywdzić. Wiem, jak bardzo przyzwyczaiłam się do wolności i jak często muszę sobie coś udowadniać. Że jestem silna. Że wciąż jestem wolna, że choć zmieniło się tak wiele, wszystko jest nadal na swoim miejscu.
Boję się, że choć jestem szczęśliwa, gdzieś po drodze podjęłam złą decyzję. Zrobiłam coś nierozsądnego bo akurat taki miałam dzień. Te moje dni, koszmarna udręka gdy nikogo przy mnie nie ma; pamiętam, jak snułam się po podziemnych przejściach, słuchając ulicznych grajków, i wybuchałam płaczem, kiedy przeganiał mnie właściciel szaletu z mokrym mopem gotowym do sprzątania. Podrywałam facetów w autobusach, uciekałam przed ludźmi, choć tak naprawdę to ich najbardziej potrzebowałam. Pamiętam dni, kiedy wiedziona obietnicą pewnego scenariusza, na który sama się zgadzałam, dzwoniłam do człowieka, który powiedział mi kiedyś, że mam seksapil z głowy. Że moja inteligencja wprawia go w nastrój niemniej erotyczny niż eksponowane przez koleżanki części ciała, a literacki polot przyprawia go o ciarki na plecach. Wpadałam na niego przypadkiem na ulicy, był mi potrzebny, kupowaliśmy wino, spóźniałam się na kolejne autobusy... w końcu zostawałam do rana na jego obskurnym materacu z wgłębieniem w miejscu tyłka. Tylko po to, żeby poczuć na sobie męski dotyk, wbić się nosem w męski zapach, zapalić rano fajkę, wyjść przed świtem z oczami czerwonymi od dymu, niewyspania, wczorajszego wina. Tych dni też się bałam.
Już nie muszę. Jestem przecież szczęśliwa. Już nie będę snuć się w tłumie tylko po to, by być z ludźmi, a raczej obok nich. Już zawsze będzie stał przy mnie, obejmował, gryzł w ramię, całował w kark, dawał mi to wszystko, czego tak bardzo potrzebuję... Czyż nie tego chciałam?
Boje się, że któregoś dnia uznam, że nie. Boję się, że to będzie jeden z tych dni, kiedy ślina przynosi mi na usta wszystkie nieprzemyślane rzeczy. Boja się, że w ten głupi, jak przystało na mnie sposób, zniszczę coś pięknego, skrzywdzę kogoś wspaniałego, tak jak już kiedyś to robiłam, i jak już kiedyś robiono ze mną. Boję się, że zechcę zamienić siekierkę na kijek w przekonaniu, że to magiczna różdżka.

To irracjonalne przekonanie, jakieś głupie wyobrażenia, demony przeszłości i kiepskie stereotypy, za które obwiniam idealistyczne bajki Disneya. To one wierzgają we mnie, i robią to tylko dlatego, że chyba sama jeszcze nie uwierzyłam w to, co mnie spotkało.

//Czapki z głów, panie i panowie. Wersja dur(na) ustąpiła wersji moll. Już niedługo powróci ze zdwojoną siłą, tylko czekać na odpadający tynk wątpliwości. Zdzieram tapetę z zaciekami, maluję od nowa. Kocham remonty.

Simcha!

Słońce z wysokości swego majestatu pali w odsłonięte głowy ludzi rozpełzłych po Rynku w okolicach południa. Stoję pod pomnikiem Aleksandra hrabiego Fredry i napawam się widokiem... no właśnie, czego? Prowizorycznej sceny, na której stawia pierwsze kroki jakiś młodociany zespół rockowy? Ludzi spędzających czas na bezcelowym łażeniu, jedzeniu lodów i robieniu sobie zdjęć? Nie. Zamiast tego wolałabym słuchać śpiewu ptaków na łące, a ludzie... ludzie w zasadzie są elementem neutralnym. Napawam się widokiem baniek mydlanych niesionych wiatrem wciąż wyżej i wyżej.

Napawam się tylko przez chwilę, potem przemykam wąskimi uliczkami Wrocławia, szorując spódnicą po ziemi, chwytam zaciekawione spojrzenia przechodniów... W końcu zatrzymuję się na dziedzińcu Synagogi Pod Białym Bocianem. Ludzie zbierają się powoli i nieśmiało, oglądają ulotki, kupują książki, płyty.

Kurz wznosi się nad jasnym brukiem. Z okien dookoła ciekawscy wystawiają głowy - szczególną uwagę przykuwa łysy, porządnie zbudowany pan, chowający się przed słońcem w cieniu rozwieszonej na sznurku dziecięcej bluzki. Szuranie, tupot, muzyka, oklaski. Jest na co popatrzeć. 30 osób trzyma się za ręce i w okręgu tańczy żydowskie tańce. Najpierw spokojnie, "Radujmy się, powiedział rabin", potem budzimy kochanka tupotem w "Wieczorze róży", ale już za chwile tempo rośnie, biegamy, skaczemy, unosząc ręce krzyczymy "Simcha!". I Radość rzeczywiście z nas bije, taniec jest przyjemnością. Godzina, tylko godzina, to zarazem aż godzina dla własnego samopoczucia.

Coraz bardziej utwierdzam się w tym, że interesuje mnie bardziej ta kultura. Rekrutacja za dwa tygodnie, może jakoś się uporam z podstawowymi wiadomościami do tego czasu... Pozwólcie mi tańczyć!

Wykopki.

Wiem, wiem... Wykopki zwyczajowo i zgodnie z jakimkolwiek gospodarskim rozsądkiem są jesienią. Ja bynajmniej nie próbuję dokopać się w tym uroczym błocie za oknem do ziemniaków (ostatecznie może to być jednak dobry pomysł w kryzysowych czasach - połowa miesiąca, konto świeci pustkami, czas rozpocząć rozsprzedaż mienia...); korzystając z nawału obowiązków beztrosko trwonię czas przekopując się przez swoje stare zapiski. Publiczne czy najprywatniejsze, skłąniają do tej samej refleksji:

Where the hell am I? I mean ME, you know, this smart girl that wrote all that stuff...

Czy też inaczej: gdzie się podział intelektualny ferment? Już nawet nie pytam o moje pokolenia (nie mam własnego, posługuję się dwoma), zawęźmy ten problem do mnie. Jak było? Błyskotliwie, z gracją i polotem, albo przynajmniej z polotem. Jak jest? Do znudzenia powtarzający się w tym co obecnie piszę refren: "A ten to powiedział tak, a tamten inaczej, olabogarety, co teraz, pytam się?" już od dawna działa mi na nerwy, błyskotliwych przemyśleń w swoich zwojach mózgowych (o ile jeszcze są zwinięte) nie odnotowuję.
A jeszcze niedawno było tak:

My ludzie, że mamy jakieś uczucie i myśl. Że potrzebujemy, tak czy owak, najbardziej tego samego, a pod koniec miesiąca pieniędzy.

Jak teraz to czytam, myślę sobie - kurcze, fajne. I nic z tym nie robię. Nie piszę miliona stron dziennie, wszystko co robię jest łzawo - ckliwe, strach się bać. Ta jedna publikacja w poważnym, kulturalnym piśmie, tylko tym się mogę pochwalić. Niezmiennie od roku, uch!

Dobra, koniec mendzenia, czas brać się do roboty. Wrażenie, że mam jeszcze dużo czasu, jest wyłącznie iluzją. I dobrze, lepiej robić coś odtwórczego, niż twórczo siedzieć cały czas w jednym miejscu i rozpamiętywać te wspaniałe czasy.

/Za oknem wiatr, niebo zasnute chmurami. Deszcz, zbyt mocne fajki od majstra, o jedno ciastko za dużo (uwaga, antyteza!), o jedną godzinę snu za mało.

Bez polany deszczem.

Do snu mnie kołyszą krople deszczu, stukają o parapet, kapią na asfalt, osadzają się na dachach czerwonoceglanych kamienic. Poziomki w plastikowych rynnach patrzą tęsknie za okno, drzewko szczęścia zapętla się korzeniami w doniczce-żabie. Wieczorny spokój.

Ze snu mnie wyciąga łagodnie, powoli, rytmiczny stukot kropel i pociąg na stacji po drugiej stronie ulicy. Dziesięć minut do siódmej, ja przecież nie wstaję o takich godzinach. Zanurzam się znowu w pościeli w żółto-zieloną kratkę, przytulam głowę do poduszki, misia do piersi (tak, misia wyciągnęłam z szuflady), jestem powoli znów sobą ze snu.

Szum deszczu kumuluje się w wibrację komórki. Budzik. A raczej budík, bo komórkę mam po czesku. Wstaję, dwie tabletki, sweter, kalosze, warzywniak, jajka od prawdziwej kury. Wracam, jeszcze nie wstałam tak zupełnie. Za oknem wciąż woda leje się z nieba, rower smutno zwiesił kierownicę. Wychodzę z łazienki w samej bieliźnie, tańczę, gotuję jajka, i "ja taka nieubrana" jem śniadanie przy odsłoniętym oknie. Z turbanem na głowie, zawsze o minutę za późno. Ostatni autobus. Śliskie kamienie bruku.

Chciałoby się założyć kaloszki w groszki. Ale ja idealistycznie wierzę w prognozę pogody, która mówi, a mówi dosyć wyraźnie, o ile znam się na kreskach i kropkach, że po południu już nie będzie padać. A ja przecież po południu będę dopiero w połowie drogi do wieczora, może przejdę się po rynku, poprzeglądam się w szybach wystawowych, ale nie liczyłabym na więcej.

I tak - bez parasola i bez kaloszy wybiegam w dzień. Po południu nie padało.
Ale jak pięknie pachnie bez polany deszczem!

Wentylu gdzie jesteś!

O co chodzi w tych supermarketach? Mają wszystko, szklanki w pomarańczki, talerze za dwa złote, huśtawki, zabawki, rowery, szmery bajery, linki hamulcowe, klocki hamulcowe, świecące nasadki na kierownicę, milion par rękawiczek, blokady, łańcuchy, zestawy kluczy, świecące nakładki na wentyle w kształcie głowy kosmity, bagażniki, pompki, trąbki, pedały, blokery, wszystko do cholery macie, tylko tych najbardziej potrzebnych, tych upragnionych, niezbędnych przecież do życia wentyli - no nijak nie idzie znaleźć.
Bo ja idę do sklepu po to, co mam dokładnie w głowie. A więc primo - wentyle, secundo - skoroszyt, w końcu tertio - jakieś żarcie, i najważniejsze w tym wszystkim cuatro - zważyć się w dziale z akcesoriami łazienkowymi.
A tu wagi albo popsute albo poblokowane.
Cholerstwo. Więcej się w a Carrefourze nie pojawię.

Maniakalnym kolekcjonerom wentyli rowerowych mówimy stanowcze nie!

Tydzień mnie nie było. Tydzień, a tu proszę.
Stokrotki zakwitły na trawie między ulicami.
Skrzyżowanie jak było, tak i jest rozwalone do imentu, że niby tory, ale ja tam nic nie widzę.
W tej białej koszuli w kolorową kratę wyglądam jak lekarz w kitlu, ale jest przyjemnie.
Bo ja przecież chciałam być lekarzem jako mała dziewczynka, a potem wylałam cały tusz kreślarski na bluzkę, i już nie mogłam stawiać pieczątek na receptach dla pluszaków.

Napisałam trochę i jeszcze trochę. Nic z tego nie wynika, sernik świątecznie wlezł mi do głowy (i żołądka), podobnie jak czekolady za dużo. oj za dużo.

Pięknie.

I gdy tak odśnieżałam podjazd, ot, polbruk ledwie przed domem, a było to może z miesiąc temu, więc kiedy odśnieżałam ten podjazd, myślałam sobie - dlaczego nikt nie robi mi zdjęć, kiedy rzeczywiście czuję się piękna?
Bo ja się czuję piękna właśnie tak - w tym za dużym, za długim, ale jakże ciepłym swetrze w kolorach jesieni, niebieskiej wełnianej czapce i czerwonym szaliku, irytująco opadającym z ramienia. Z tymi zdrowymi rumieńcami, widzę, już widzę to zdjęcie, te rumieńce, ramię oparte o łopatę, coś pięknego! Albo inaczej, kiedy sprzątam, przenoszę, porządkuję, i czuję w sobie moc zmieniania świata, i widzę, że nic co zrobiłam nie pozostaje bez echa, tak, wtedy jestem najpiękniejsza.
I teraz, kiedy własnym wysiłkiem sprawiłam, że ubyło mnie 8 kilo, chodzę powoli z uśmiechem na ustach, chłonę świat i wiem, wiem, że jestem ładna, nawet jeśli nie dostaję od świata sygnałów zwrotnych na ten temat. I jest mi ze sobą wspaniale.

A przynajmniej bywa, bo w życiu wznosimy się i opadamy po piekielnej sinusoidzie wzlotów i upadków; najgorzej, kiedy się jest po środku, bo nie wiadomo, czy teraz będzie do góry, czy do dołu.

Znowu piszę, nawet prawie jak wiersze, ale tylko prawie, i krótkie impresje z próżni w nicość, nieważne. Dzieje się.

Boso.

Bosymi stopami klaszczę po podłodze. Zaczynam od bieżnika, kolorowe pasy, babcina precyzja, potem drewno. Kwadratowe klepki mojego pokoju, ani zimne, ani ciepłe. Próg. Korytarz szorstkiego dywanu, drewniane schody, tup, tup, tup. Posadzka z terakoty. Zimna, błyszcząca. Kuchnia? Matowy gres. Ostrożnie, czujesz? Tu, ciepło, i malutkie okruchy porcelany.
To tutaj. Wczoraj, przy zmywaniu, upuściłam talerz. Mokre ręce, mokra twarz... Z ramienia wyciągniętego nad sam środek spada kwadratowy, biały talerz z brązowym kwiatkiem. Zamykam oczy, słyszę trzask. I po wszystkim. Nie rzuciłam nim z impetem, nie. Przestałam go trzymać.
A potem grzecznie zamiotłam kuchnię jeszcze raz, umyłam resztę naczyń, wypiłam herbatę i poszłam spać.

"-Do dupy z kulturą, kiedy na wojnie mają ginąć dzieci."
Jan Antonín Bata

Idę boso. Ubieram się powoli, jakby niechcący. Boję się. Za dwie godziny czeka na mnie poważny pan z poważną strzykawką. Wbije mi igłę w szyję, trzy razy, wyssie mi tarczycę. I to nie tak, że ja nie wierzę w jego zdolności. Ja wiem, tu wszystko będzie, usg, rtv, agd, ja tylko tak zwyczajnie, zwyczajnie...
...mam stracha.

Problemy ze snem.

Nie mogę się przesiąść. Siedzisz mi na kolanach, ty, tak, właśnie ty, nie patrz tak na mnie, wiesz dobrze, o czym mowa. Nie udawaj głupka kiedy dzwonisz do mnie, by podzielić się radością z padającego śniegu, i nie rób głupka ze mnie. Musisz wybrać. Albo schodzisz mi z kolan w tej chwili, rób co chcesz, albo przesiadasz się ze mną. Patrzenie z tobą w przyszłość było kiedyś niezłą frajdą.

Pamiętam, to była wspaniała opowieść w odcinkach, ty pisałeś - dom z werandą i sad, ja, że powiewający obrus, stół w sadzie, jabłka, potem ty, że las z daleka, i cień na parapecie. I opowiadaliśmy sobie o tym, co siedziało w naszych głowach, opowiadaliśmy, choć było tak podobne jedno do drugiego, że piec kaflowy, nie mogliśmy w siebie nawzajem uwierzyć.

I tak się to skończyło. Złe proporcje, zbyt mało realnie, zbyt metafizycznie, niedopowiedzianie, daleko. Teraz jeszcze dalej, a wciąż bawisz się mną jak latawcem na naprawdę długim sznurku.

Kiedy śpi, nie budź jej. Niech leży z rozwianymi włosami w zielonej sukience, niech trzyma te zielone oczy zamknięte, niech się wyśpi. Wiesz przecież, nadzieja ma problem z zasypianiem.

Chleb w kieszeni.

Wyszłam z domu. Mróz zaszczypał mnie w policzki. W jednej kieszeni miałam aparat, w drugiej trzy kromki suchego chleba dla kaczek. Przez godzinę robiłam nowe ślady w skrzypiącym śniegu. Przez godzinę szukałam kaczek, ale nigdzie ich nie było.
Przez godzinę szwędałam się tylko po to, żeby nie czuć, że straciłam słoneczną pogodę. A może właśnie aż po to. Unikanie poczucia straty, tym ostatnio zajmuję się najczęściej. Staram się unikać poczucia przez unikanie faktów. Staram się nie tracić czasu, jakoś go... kształtować. Nie zabierać go samej sobie, nie oszczędzać. Wyciskać z każdej minuty maksimum.

Jak to robię? Żałośnie. Siedzę przed komputerem, i zamiast oszczędzać, trwonię. Brawa dla tej pani.

Więc dzisiaj, na przekór sobie i swojej własnej melancholii staram się ogarnąć. Wyszłam na spacer, jak zawsze sama. Z męskimi rzeczownikami, jeśli można tak nazwać chleb i aparat fotograficzny. Sama. Z własnymi myślami, tymi z najgłębszego rynsztoku mniemań.

Dlaczego wciąż sama?


Napisałam haiku. W sylwestra.

*pociąg do melancholii*
Tyłem do kierunku
jazdy
patrzę
na to, co minęło.

I muszę się przesiąść. Przesiadam się. Dzisiaj.